14 Adri van de Vrie

Dit keer in de Hete Aardappel Adri van de Vrie, geboren en getogen Wieringermeerder en al bijna 50 jaar postbode. Een uitzonderlijke prestatie, uiteraard aanleiding voor een interessant gesprek met deze kilometervreter.

Adri vertelt: “Ik ben geboren op 4 februari 1956 op de Zeugweg in een noodwoning. Hier stonden destijds 4 noodwoningen tegenover nummer 14. Op nummer 14 zelf woonde een oom van mijn moeder. Na het huwelijk van mijn ouders gingen zij vanuit Zeeland direct naar de polder toe. Mijn vader ging aan de slag bij die oom. Ik ben dus een echte Meerpeen hoewel ik mij ook een Zeeuw voel. Eén van mijn hobby’s is het doen van onderzoek naar mijn voorouders. Ik heb familieonderzoek gedaan tot 1640 en veel van mijn voorouders waren kleine fruittelers in de omgeving van Goes. Mijn vader ging later aan de slag bij de voorlopers van de agrarische bedrijfsverzorging (AB). Hierna werkte hij bij Timmermans Graanhandel aan de havenweg in Wieringerwerf en daarna nog 12 jaar bij de gemeentewerken.

Ik heb de C.N.S. (christelijke nationale school) gevolgd in Wieringerwerf (dit is tegenwoordig Het Baken). Daarna moest ik naar de L.T.S., waar ik weinig zin in had. Zo technisch was ik namelijk niet. Ik wilde liever naar de MAVO, maar ik was niet zo goed in de theoretische vakken. Heel veel extra begeleiding was er in die tijd niet. Na 4 jaar LTS wist ik niet zo goed wat ik wilde worden. In de Schager Courant stonden regelmatig advertenties van de PTT om leerling- postbesteller te worden omdat er een groot gebrek was aan postbodes. In die tijd was er natuurlijk nog geen e-mail en fax dus alles ging via de post. De PTT had een bedrijfsschool in Alkmaar geschikt voor jongens van 15, 16 en 17 jaar. Ik besloot hiernaartoe te gaan want destijds was het een goede baan met goede arbeidsvoorwaarden. Het was een staatsbedrijf en je was dus ambtenaar. Je moest in die tijd ook echt de eed afleggen. Mijn opleidingsperiode en de jaren erna heb ik als een mooie tijd beleefd. Ik kwam op veel bijzondere plekken. Ik liep soms in elitaire buurten in Aerdenhout maar ook in de rosse buurt van Alkmaar. Deze opleidingsperiode duurde bijna 2 jaar en daarna werkte ik 3 jaar in Aerdenhout. In deze tijd ging ik in de kost in Haarlem.

Bij de opleiding op de bedrijfsschool hoorde ook de training voor de Vierdaagse van Nijmegen, want we werden postbode, en dan moest je veel lopen. We begonnen in januari met 5 km. Dit werd wekelijks opgevoerd tot de afstand die we zouden moeten gaan lopen, 40 km. We hebben als groep van zo’n 25 jongens de Vierdaagse meegelopen. Ik heb de smaak van de wandelsport te pakken gekregen, want dit jaar heb ik voor de 26ste keer de Vierdaagse meegelopen, de 50 km. Het beroep van postbode is in de afgelopen 50 jaar wel flink veranderd. In de eerste 20 jaar keek men altijd naar de postbode uit. Geen internet of fax, alles ging via de post. De oma’s stonden te wachten op die brief uit Canada van hun kinderen en de directeur stond om 9 uur bij zijn brievenbus op zijn horloge te kijken waar je bleef!

Vanwege de reorganisaties van de laatste 15 jaar werd ons werk eenzijdiger. De postbezorger deed zijn intrede dus voor ons als postbode betekende dit meer autorijden en binnen post sorteren. Ook moest ik vanuit Wieringerwerf in 2007 naar Schagen. In 2012 sloten de kantoren in Wieringerwerf en Schagen en raakte ik naar Alkmaar. Ik kreeg minder plezier in mijn werk, ik reed zo’n 200 km op een dag en kwam de auto bijna niet meer uit. Als ik klaar was met mijn wijk, eerst terug naar Alkmaar en dan weer terug naar Wieringerwerf. Toen ik 60 jaar was kreeg ik de mogelijkheid om met vervroegd pensioen te gaan met een sociale regeling. Het was even rekenen, ik wilde het wel, maar dan op voorwaarde dat ik door zou kunnen gaan als postbezorger. Dit was mogelijk en zodoende stopte ik na 44 dienstjaren als postbode en ben nu 6 jaar postbezorger. Dit bevalt mij goed, want ik ben nu weer buiten en lichamelijk meer in beweging. Wat gebleven is, is dat het altijd verantwoordelijk werk is, want niemand heeft graag verkeerde post op de mat!

Wat als ik geen postbode was geworden? Ik was wel geïnteresseerd in archeologie en geschiedenis, maar in die tijd was daar geen sprake van vanwege mijn opleidingsniveau. Dus ik ben blij dat ik postbode ben geworden en heb daar geen moment spijt van gehad. Als je echter kijkt wat voor mogelijkheden jongeren tegenwoordig hebben in vergelijking met toen, had mijn leven er wel anders uit kunnen zien.

De mindere kanten van het werk: Het weer is natuurlijk niet altijd mooi en dat is voor mijzelf niet zo’n probleem, maar je houdt je post wel graag droog. In het verleden hadden wij ook wel eens nachtdienst om te sorteren in Schagen. Dat vond ik ook minder hoewel ik het ook geen ramp vond maar ik kruip ’s avonds liever in mijn bed. Adressen met honden. Sommige honden waren niet te vertrouwen. Ik denk dat ik wel 10x ben gebeten en 3x een tetanusprik moest halen. Maar echt specifieke adressen waar ik liever niet kwam had ik niet.

Je maakt in al die jaren wel wat mee, er zijn wel momenten geweest die je niet meer vergeet. Zoals die keer: het was op een droge zomerdag in 1976, in het duingebied tussen Aerdenhout en Bentveld. Daar stonden 2 huisjes van Staatsbos. Bij 1 van die huisjes speelden een paar kleinkinderen van de bewoners, ze staken kranten in brand en, je raadt het al, in een mum van tijd vlogen er enkele dennenbomen in brand! De bewoners hadden niets in de gaten, ik ben naar binnen gerend en heb hun gewaarschuwd. Ze belden direct de brandweer, die binnen 10 minuten aanwezig was. Anders waren ze niet meer te redden geweest. Enkele jaren later, het was in Middenmeer,1980, liep ik met mijn bestellerswagentje de bocht om en lag er een stervende man op straat. Ik wist wie het was en waar hij woonde. Ik ben naar zijn huis gerend en heb zijn vrouw gewaarschuwd. Samen met hun dochter heb ik de man naar binnen gebracht. Een andere situatie: Windkracht 9, op de fiets met 25 kg. post achterop op de Westerterpweg, op weg naar Slootdorp. Ik ben in al die jaren nooit afgestapt, maar daar kwam ik niet tegenin. Gelukkig kwam mijn collega Henk van der Ploeg met de bus langs die mij verder bracht. Het bleek dat er die ochtend voor de kust bij Petten een schip gezonken was, dus het lag toch niet aan mij. Ook spannend: In de winter van 1979, enkele dagen niet bezorgd vanwege de sneeuwstorm. Toen wij na een paar dagen weer aan de slag konden waren de huizen aan de Elzenhof, aan de landkant, nog haast niet te vinden. Het was met veel sneeuw altijd een sport om met de auto door de buitenwijken te racen. Vol gas door een sneeuwduin van meer dan een meter hoog! Ik ben ook wel eens met min 17 op naar Schagen gefietst. Heb me toen zo goed ingepakt dat ik evengoed zwetend aankwam.

Iets over het leven naast het post bezorgen. Van mijn twaalfde tot mijn zestiende heb ik gevoetbald bij CVW, toen nog CSVW. Dit op advies van dokter Busé, want Adri was te dik. Later, toen ik in Haarlem in de kost lag, nog 1 jaar gezaalvoetbald bij Kennemerland. Nu loop ik regelmatig lange wandeltochten van 50 tot 110 km. Regelmatig loop ik ‘s morgensvroeg 10 tot 20 km. hard. Verder tuinier ik graag. We hebben 33 jaar op een woonboerderij aan de Zeugweg gewoond, daar was altijd wat te doen om het huis, nu heb ik een volkstuin. Ook ben ik geïnteresseerd in Genealogie en Zeeuwse geschiedenis. Ik heb veel aan stamboomonderzoek gedaan op het Rijksarchief in Middelburg. Ik ben ruim 40 jaar getrouwd met Alie en wij hebben 5 kinderen en 6 kleinkinderen. Ze wonen niet allemaal meer in de Wieringermeer maar een beetje verspreid over het westen van het land.

We gaan graag op vakantie, lekker in Nederland. Wij vinden het heerlijk om hier te fietsen en te wandelen. Vroeger gingen wij wel eens naar het buitenland, maar dat hoeft van mij niet zo. Er valt in de regio genoeg te genieten. ‘s Morgens vroeg rond zonsopkomst tijdens het hardlopen in het Robbenoord- en Dijkgatbos, kaar zomaar je pad kruisen met een ree, een vos en een eekhoorn! Ook kan ik genieten van de kleinkinderen.

En dan nadert het pensioen. Officieel krijg ik per 1 september AOW, maar zolang het kan en fysiek mogelijk is ik ga graag nog door als postbezorger”.