De Hete Aardappel: Caroline van ‘t Westende (27)

Dit keer in de Hete Aardappel: Caroline van ‘t Westende. Onlangs belde mijn zus Martine mij vanuit Portugal waar zij woont met haar gezin. “Lien, ik ben net klaar met mijn verhaal voor de Meerpeen en ik wil jou nomineren voor de volgende Hete Aardappel. Jij hebt ook zo’n mooi levensverhaal om te delen.” Met een grote lach op d’r gezicht die ik niet zag, maar wel hoorde, zei ze: “Ton vindt het goed hoor, de zoveelste Van ’t Westende in zijn blad.” Martine, ik noem haar vaak Tien, schreef al over onze Van ’t Westende en Van Langerak geschiedenis in de Wieringermeer en op Wieringen. Als kind luisterde ik gefascineerd naar onze opa en oma’s en hoe zij vanaf het Brabantse en Zeeuwse land hun weg vonden hiernaartoe. Het blijft bijzonder te horen wat zij meemaakten, wat hen vormden en wie ze zijn in onze herinneringen. Want door de keuzes en ervaringen van de generaties voor mij, zijn mijn wortels in de polder geplant. Hoe cliché het ook klinkt, daar ben ik oprecht trots op. Net als op het liefdevolle nest dat ons paps en mams, Huib en Corry creëerden. Een warm thuis en fijn gezin waarin Martine, Robert en ik opgroeiden tot wie we nu zijn. We mochten onze eigen weg bewandelen, onze dromen achterna.
Maar voor het zover was, lag ik als baby op een winterse dag in de box en daar ontmoette ik Sandra van Diepen. Onze moeders waren buurvrouwen en terwijl zij een kop koffie dronken, keken Sandra en ik elkaar in de ogen en het was vriendschap op het eerste gezicht. Inmiddels heet ze Van Soesbergen, maar San en ik zijn zoals meisjes dat tegenwoordig noemen BFF (best friends forever). Al 49 jaar lang!

Tijdens mijn kinder- en tienerjaren was ik bezig met van alles. Jaarlijks organiseerden onze klas op de lagere school een rommelmarkt voor het goede doel. Ieder jaar liep ik met Sandra 40 km om sponsorgeld op te halen voor 40MM projecten in minder ontwikkelde landen. Het ritselen en regelen van klassenfeesten en filmavonden stond ook op het actielijstje. Net zoals carnaval, waar ik erfelijk flink belast mee ben. Op 5-jarige leeftijd straalden Sandra en ik van oor tot oor bij ons eerste optreden als dansmariekes. Onder de naam ‘mevrouw Zottekop’ diende ik ooit een verzoek in bij De Meerkoetelaars om als eerste vrouw lid te worden van de raad van elf. Op gepaste wijze kreeg ik bericht dat als ik geen lid had, ik ook nooit lid kon worden. De liefde voor muziek kreeg ik van huis uit mee. Drummen en alt-saxofoon spelen en zingen bij jongerenkoor Arrival. In Slootdorp heb ik jarenlang aan judo gedaan bij Vlug & Vaardig. De witte kimono stak altijd lekker af tegen m’n knalrode kop bij wedstrijdjudo van meneer Kikkert. Samen met andere enthousiastelingen introduceerde ik bij Creona een redactie voor het uitbrengen van een clubblad en op de middelbare school ontstond zo de schoolkrant. Daarnaast werkte ik graag op de zaterdag en in vakanties op het land of in de schuur bij een boer. Vanaf vrijdagavond kon je me wekelijks vinden in het voorcafé bij familie Zonneveld, in De Oude Beurs, de Marianne Bar of elders waar het gezellig was. Een heerlijke ongedwongen jeugd vol herinneringen met gouden randjes. Jaren later besefte ik dat de middelbare schooltijd voor mij meer betekende dan alleen school en een diploma halen. Ontwikkeling, leren, groei, ervaren en altijd nieuwsgierig blijven, is voor mij de kern van wie ik ben en wat ik doe.

In Deventer volgde ik aan de Academie Mens-Arbeid de hbo-opleiding Personeel & Organisatie (Human Resource Management). Door de reistijd van ruim 3 uur enkele reis betekende dat de vleugels uitslaan en op kamers. Tijdens mijn hbo-opleiding kreeg ik de smaak qua reizen goed te pakken en na de studie vertrok ik in 1998 voor een maand of zeven naar Azië en Australië. Met rugzak en zonder mobieltje. Af en toe kwam ik een internetcafé tegen en stuurde ik een mailtje naar het thuisfront om ze op de hoogte te houden van mijn avonturen. In juli 1999 trouwden Sandra en Marco. Een mooi moment om mijn reis af te ronden. Het werkende leven begon.

Zo’n tien jaar werkte ik in het midden van het land als HR adviseur. Eerst bij de Sociale Werkvoorziening in Zeist, later bij Hogeschool Utrecht. Door onvoorziene privéomstandigheden ging in 2008 het roer om en verhuisde ik naar Zuid-Limburg. Bijna drie jaar woonde ik tussen Heerlen en Vaals in een prachtig vakwerkhuisje uit 1800 en voerde ik diverse HR functies uit bij mbo-scholen in het Limburgse heuvellandschap. Vanwege de liefde trok ik in 2011 terug naar Zeist en startte als interim manager bij managementadviesbureau BMC. Zo kwam ik in Apeldoorn terecht waar ik werkte voor Helicon als teamleider voor groene mbo-opleidingen zoals bos- en natuurbeheer, boomverzorging en eco & wildlife. Destijds begon ik ook met plezier aan de inspirerende masteropleiding Human Development. Na een jaar of zes ging ik aan de slag bij mbo Aeres in Barneveld. Een campus met meer dan 2500 dieren waar ik als leidinggevende van circa 35 docenten verantwoordelijk was voor alle hippische opleidingen. In die periode raakt ik in scheiding en dat bracht het nodige bij mij teweeg. Ik had het nooit zien aankomen en kunnen bedenken, maar na de scheiding ontstond bij mij het verlangen om terug te gaan naar de kop van Noord-Holland. ‘Back to my roots’. En zo gezegd zo gedaan, want ‘als het voor mij klopt, dan is het goed’. Een Cruijffiaanse uitspraak, maar zo voelt dat. Een nieuwe baan voor het maritieme mbo-onderwijs van Nova College in Harlingen was snel rond en het tijdelijke huis dat ik kon huren in Middenmeer volgde als vanzelf. In 2018 was ik op 43-jarige leeftijd terug in de Wieringermeer met hond Beau en Jip de kat. De dieren nam ik mee deze kant op, kinderen had ik niet. Ooit ontstond wel de wens naar een kindje. Eigenlijk pas laat in mijn dertiger jaren dat ik nog in Zeist woonde. Het zwanger worden ging niet vanzelf. Na diverse pogingen met hormonen en ICSI lukte het wel. Ik was zwanger. Alleen bij de echo rond 13 weken bleek dat het ‘baby’tje’ niet meer bewoog. Dat was een heftige boodschap. Toch voelde ik daarna dat het zwanger worden voor mij niet meer hoefde. Afgezien van het verdriet, besefte ik ook dat ik had ervaren hoe het voelde om zwanger te zijn en dat was heel speciaal. Net zo speciaal als Annemarie, mijn ‘bonusdochter’ uit Zeist die een vip-plek in mijn hart heeft. Als 15-jarig meisje leerde ik haar kennen en inmiddels is ze 29 jaar en moeder van Rosie.
Maar goed, na de scheiding en alle jaren in Zeist was ik terug in de Wieringermeer. Al vrij snel kocht ik een huis in Hippolytushoef en een motor. Voor mijn baan als locatie- en opleidingsmanager van de binnenvaart en zeevaart ging ik bijna dagelijks de dijk over of ik werkte in IJmuiden met uitzicht op de sluizen. Geen seconde heb ik spijt gehad van mijn ‘back to my roots’. Het voelde fijn weer hier te zijn, dichtbij familie en vrienden. En in dat rustige vaarwater veranderde mijn schip onverwachts van koers. Het gekke was, ik had op allerlei plekken in Nederland gewoond en gewerkt, een boel van de wereld gezien, verschillende relaties gehad en dan ben je terug in de polder en kom je Jeroen Zandstra uit Slootdorp tegen. In zijn jeugd voetbalde Jeroen bij AZ waardoor ik hem nauwelijks kende van het vroegere uitgaansleven, wel van de middelbare school. Na een tijd verkering en een LAT-relatie besloten we onze huizen te verkopen. Eind januari 2022 verhuisden we naar het Zuiderpark in Wieringerwerf. Jeroen samen met zijn drie kinderen en ik met mijn dieren. Met lieve buren en een rustige straat is het heerlijk wonen. Onze buurman, Bob Sijtsma is net zo’n globetrotter als dat ik ben en het is bijzonder reiservaringen te delen. Snorkelen met wilde dolfijnen in Egypte, 4wd crossen door de bossen in Australië en Nieuw-Zeeland, skiën in West-Canada, duiken en salsa dansen op Cuba, spuwende vulkanen en metershoge golven bij de Hawaïaanse kust, kledingvoorschriften in Jordanië, de poolcirkel passeren in Zweeds Lapland, massages en big game fishing in Thailand, sambal en voetreflexologie op Bali, toeren door Toscane in een Fiatje 500, bosbranden in Senegal en met de billen bloot drinken uit een kokosnoot in de Caribbean. Als klein meisje droomde ik al van reizen. Misschien kreeg ik het mee van mijn pionierende opa’s en oma’s. Een innerlijke drang om grenzen te verleggen. De wereld ontdekken, andere mensen ontmoeten, nieuwe culturen leren kennen en de overweldigende natuur elders ervaren. Heerlijk vind ik het. Daarnaartoe waar ik nog niet eerder ben geweest. Het avontuur tegemoet. Het heeft altijd een onweerstaanbare aantrekkingskracht op mij gehad. Tijdens één van mijn reizen reed ik een week of zes met een stoere 4wd door Zuid-Afrika, Namibië, Botswana en Zimbabwe. Onderweg stippelden we de route uit door waardevolle tips van de lokale bevolking.

Inmiddels is het 2024, ons huis is aardig opgeknapt en de tuin is het volgende project. Sinds januari jl. werk ik bij Vonk als onderwijskundig adviseur voor directie, management en docenten van onder andere de Techniek Campus in Den Helder. Al snel vond ik mijn draai en het ‘vonken en vlammen’ motto van de organisatie past goed bij mij. Inspirerend onderwijs en een fijne leeromgeving creëren voor collega’s en studenten geeft mij voldoening. Ook krijg ik energie van de opleidingen die ik op dit moment zelf volg om over een paar jaar een eigen praktijk te beginnen. Verder ben ik sinds een jaar of drie lid van Rotaryclub Wieringerland en inmiddels ook penningmeester. Als goede doelen club steunen en sponsoren we allerlei lokale initiatieven en projecten om het voor clubs, instellingen en medemensen die dat goed kunnen gebruiken, een beetje mooier en beter te maken.
Kortom, in alle opzichten ben ik in mijn leven precies op de plek waar ik hoor te zijn. Mede mogelijk gemaakt door Huib en Corry en alle dierbare mensen die ik op mijn levenspad tegenkwam. De fijne basis die ik van huis uit meekreeg, heeft gezorgd voor de vrijheid en ruimte om te staan en gaan, weten dat ik altijd goed terecht kom, liefde voor het leven én het vertrouwen dat ik veel kan bereiken als ik daar moeite voor doe. Moeite doen voor de dingen die de moeite waard zijn. Dat is goud waard. En al die bagage neem ik mee op reis in mijn rugzak, op weg naar wie zal het zeggen… Dat geeft een ‘kei’ rijk gevoel, zoals opa en oma op z’n Brabants zouden zeggen.

Tot slot aan mij de eer om de Hete Aardappel door te geven en dat doe ik aan Jeroen Zandstra. Hij heeft een groot hart van goud en wil graag van betekenis zijn voor een ander. Met ziel en zaligheid werkt hij vanuit zijn praktijk Fysiotherapeutisch Instituut Alkmaar aan de gezondheid en vitaliteit van de medemens. Een mooi moment om langs deze weg kennis te maken met Jeroen en zijn bevlogenheid en passie.