In Memoriam: Antje van Woesik-Frikken (26-08-1926 / 08-07-2025)
In 1927 met opa en oma de Zuiderzee overgestoken.
Medemblik werd de nieuwe thuishaven.
Opa werkte aan de Dijken. In Lely, Leemans en Westfriesesluis.
De latere schoonzoon bij het Heemraadschap.
Ze was, net als ik, enig kind.
Kleine familie. Op elkaar aangewezen.
Altijd paraat. Oplossingsvaardig.
“Zullen we een rondje om gaan?”
Dat werd 50 jaar lang ‘s avonds laat een vast dagritme.
Eerst 5 km, later 2,5 km.
Daarna zij alleen met stok: 1 km.
En ze ging mee met alle optredens… jarenlang.
De dementie sloopte haar.
Werd mager. Krachtverlies.
Nooit lastig.
Uiteindelijk slikte ze het eten niet meer door.
Maar… zodra ik een pakje kaarten in handen had…
fleurde ze weer op.
Begreep er niets meer van…
maar werd toch weer ouderwets blij.
Geruisloos ingeslapen.
De uitvaartverzorger reed langzaam voor ons huis langs.
Ik zwaaide haar na.
Een soort Tot Ziens.
Afscheid had ik al genoeg genomen.
Oud geworden.
We hebben 72 jaar alles samen gedaan.
Je was 67 jaar met mijn vader gelukkig getrouwd.
We zorgden voor elkaar.
Beter dan de Zorg met de valse glimlach en de Bookkeepers-app.
Haar grootmoeder had een tegeltje aan de wand:
“GA WAAR UW PLICHT U ROEPT.”
Zo was je vader.
Zo was jij.
Wat heb ik het goed bij je gehad.
Jan van Woesik
