En ons altijd weer boeit door Peter C. Meijer: ‘Zwartgerande Tuinslak’ (299)

In onze tuin heb ik inmiddels zeven soorten slakken gevonden. Drie daarvan waren naaktslakken en vier slakken met een huisje. Vochtig weer vinden ze net zo fijn als veel groen. In onze vlinderstruik zit er op de bladeren een huisjesslak. Enige beweging is niet te zien. Toch moet dit dier naar boven gekropen zijn. Wat is zijn lol naast het eten van de bladeren?

Op de stenen vloer in de tuin kruipt een naaktslak. Veel vooruit komt het dier niet? Het lijkt wel op de overheid in ons land. Daar zien we de afgelopen jaren ook niet veel vooruitgang. Al die ‘politieke slakken’ laten wel weten waar dat aan ligt. Altijd aan de ‘Ander’.

Met al die slakken in de tuin hoor ik nooit dat het aan bijvoorbeeld aan de zanglijster of de egel ligt dat ze zich niet veilig door de tuin kunnen bewegen. Ze moeten maar voor zich zelf zorgen. Een huisje lijkt dan een oplossing, maar hoe zit dat met die naaktslakken? Smaken ze vies of laten ze iets lopen als ze gepakt worden? Het zal wel bekend zijn.

De slak die u op de foto ziet is de laatste soort die ik fotografeerde op 17 oktober is de Zwartgerande Tuinslak (Cepaea nemoralis). Het is een ‘afvaleter’. Dode bladeren, maar ook dode wormen en andere dode kleine dieren kunnen ze verorberen. Heel nuttig dus.

Mensen zijn niet zo op slakken, maar je hoort ze niet en dat is ook prettig. Ze hoeven niet te stemmen, zoals wij dat mogen. Als je niet stemt kun je net als de slak op het blad van de Vlinderstruik. Lekker in het zonnetje of net als op het moment dat ik dit schrijf in de regen. Kies maar. De foto is door de auteur gemaakt in Middenmeer op de deksel van de groenbak.