En ons altijd weer boeit door Peter C. Meijer: ‘Vogels kijken in de Wieringermeer’ (252)

Mijn eerste kennismaking met de Wieringermeer kwam van mijn vader. Samen met zijn vader en zwager gingen zij naar de Wieringermeer om voedsel voor hun gezin te halen. Dat was in de hongerwinter in 1944. Voor de website verhalen uit Amsterdam schreef ik: Een baby voeden in de Hongerwinter, deel 1 – Geheugen van Oost.

Een tweede keer dat ik in de Wieringermeer kwam was halverwege de jaren zestig. Ik schreef er al over in aflevering 65. De Cultuurweg is mij daardoor zeer lief gebleven. Ik hoopte een Zwarte Ooievaar en/of een Klapekster te zien, maar helaas.

Vanaf september 1976 begonnen de vogeltochten in de Wieringermeer. Als leraar biologie aan de Ariëns Mavo wilde ik de leerlingen in de natuur interesseren. Tevens ontmoette ik Otto de Vries die voorzitter was van de Vogelwacht Wieringermeer.  Wij hadden en hebben nog steeds veel contact. Wierhaven is de organisatie die wij vorm gaven met uiteraard meerdere natuurmensen.

Hoeveel kilometers ik gefietst heb, kan ik niet zeggen, maar heel veel en heel plezierig. Daardoor zie ik ook de veranderingen. Ik hoor geen veldleeuweriken meer. De Patrijs is in de polder  zeer schaars. Grote Zilverreigers daarentegen zijn een recente verschijning. Zo is er meer, maar dat vraagt meer ruimte dan in deze column.

Helaas is het fietsen niet meer mogelijk, trouwens lopen met kijker en telescoop is ook heel lastig. Toch kan ik blijven genieten van alles rondom ons huis en zoals uit deze columns blijkt is er nog heel veel te beleven.

De foto is genomen op het eiland Tristan da Cunha in maart 2007 tijdens mijn mooiste vogelreis.