En ons altijd weer boeit door Peter C. Meijer: ‘Herfst’ (297)

Oktober is mijn geboortemaand. Of het daardoor komt? De herfst is wel mijn mooiste seizoen. Daarmee wil ik aan de lente niets afdoen, want ook daar geniet ik van. Een zekere rust, als het weer meewerkt, is wat mij bevalt in deze tijd. Als ik rondom ons huis kijk zie ik de spreeuwen boven op het dak waar ze gebroed hebben. Hun buren de huismussen zoeken de spinnetjes en zaden die er en der kennelijk liggen.

De Sierkers tegenover ons wordt vooral ’s ochtends bezocht door groepjes pimpel en koolmezen. Zij zullen de insecten eten die er wel zijn, maar ik niet zie. Een grote groep spreeuwen vliegt over het huizenblok richting de begraafplaats. Zij komen uit het noorden en of ze verder vliegen, kon ik niet zien.

Gisteren was ik bij het crematorium in Purmerend. Afscheid van mijn broer. Even voorbij de ingang ligt een veld met bloemen. Prachtig. Een Atalanta genoot ervan. Het was tot dan toe de laatste die ik zag, maar er kan nog wel een enkele vlinder komen. Het lijkt alsof de tijd vertraagd of is dat mijn levensritme dat afneemt. Een Spaanse Aardslak zorgt ervoor dat mijn mijmeringen nog even duren.

Deze soort is anders dan de naaktslakken die ook in onze tuin voorkomen. Het schijnt dat het slakken zijn die uit het zuiden van Europa komen en zich in ons veranderende klimaat kunnen handhaven. Het is lastig om ze op naam te brengen. Met de slak kruipen wij ook richting het einde van de zomertijd. En dan…valt er wat te kiezen.

De foto van de Spaanse Aardslak is in onze achtertuin gemaakt op 29 september 2025 door de auteur van dit stukje.