10 Ben van Onna

“De Hete Aardappel doorschuiven”. Deze uitdrukking wordt vaak gebruikt als er een lastige klus bij iemand anders op het bordje wordt gelegd. In deze rubriek gaat het over de “milde” variant. Vernoemd naar de in de Wieringermeer veel-geteelde knol wordt er iemand genomineerd om zijn (levens)verhaal te laten optekenen. Deze persoon kan daarna weer iemand anders aanmelden voor deze populaire rubriek, waarin nu voor de tiende keer wordt “doorgeschoven”. Eerder kwamen al in aanmerking: Tonny Sijm, Jose Bil, Paulien Deijkers, Laurens van der Vaart, Henk van Bodegom, Hendrik Visser, Monique de Vries-Bosmans, Huib van ’t Westende en Duco de Vries. Een goed stel hoor.

In deze uitgave is Wieringerwerver Ben van Onna aan de beurt. Meestal vraagt de vorige “Aardappel” of de nieuwe het leuk vindt om hieraan mee te werken. Voor Ben kwam het als een verrassing….:

Dit keer in de hete aardappel: Ben van Onna.

Ben vertelt: “Tot mijn verbazing zag ik in de Meerpeen mijn naam staan bij de Hete Aardappel. Na enigszins bij te zijn gekomen van de schrik besefte ik dat ik het wel leuk vind om eraan mee te werken en zelfs ook eervol.”

Ben vervolgt: “Ik ben geboren in Wijnbergen (gemeente Bergh) in de Achterhoek op 22 augustus 1938. In 1939 zijn we verhuisd naar de Wieringermeer. We kwamen terecht op een boerderij aan de Zeugweg. Vader, moeder, drie zoons en een dochter. Ik was de jongste jongen en heb een mooie jeugd gehad. We hebben de oorlog meegemaakt maar hebben geen hongergeleden. Mijn vader heeft mensen geholpen die uit de stad naar de polder kwamen in de hoop op wat voedsel. Ze kregen dan aardappels en tarwe mee. Ik kan me herinneren dat er een gezin was die net bij ons van voedsel voorzien was, richting de volgende boerderij liep, maar halverwege andere kleding en jassen aantrok en weer bij ons aanklopte in de hoop dat ze nog wat kregen.  Je kon het ze, gezien de erbarmelijke situatie waarin  de meeste stadsmensen verkeerden, niet kwalijk nemen.

Op 17 april 1945 ging de Wieringermeer onder water. Bij ons stond het water vier meter hoog! Alle polderbewoners moesten een veilig heenkomen zoeken. Ons gezin raakte naar Wervershoof. Daar hebben we 1 jaar gewoond op een boerderij van een gezin met twaalf kinderen. We pasten er nog precies bij.

De lagere school heb ik de eerste paar jaar gevolgd in Wieringerwerf. Daarna zat ik vier jaar op de Jozefschool te Medemblik. Onze ouders wilden dat we een goede opleiding zouden krijgen. Als rechtgeaarde katholieken hadden ze goede berichten gehoord over deze jongensschool waar de fraters als leerkracht actief waren. We zaten er intern. Dit hield in dat we, hoewel het ouderlijk huis niet zo ver weg was, alleen met de grote vakantie en tijdens de kerst- en paasvakantie thuiskwamen. Ook de twee jaar erna bleef ik in Medemblik om de Mavo (Radboud) af te ronden. Vervolgens heb ik twee jaar de landbouwschool in Slootdorp bezocht.

Hierna ging ik naar de Middelbare Landbouwschool, in Didam. Op voorspraak van mijn vader. Hij had er zelf ook op school gezeten en zag dat als een goede bodem voor mij om uiteindelijk het boerenbedrijf over te nemen. Hier heb ik twee winters gezeten.

In 1963 ben ik getrouwd met Riek Smit van het Wagenpad. Het was altijd erg gezellig bij mijn schoonfamilie. Dat jaar ben ik ook op de ouderlijke boerderij terechtgekomen. Onze vier kinderen, twee jongens en twee meiden, zijn er geboren.

In 1980 werd ik ziek en in 1982 kreeg ik te horen dat ik M.S. had. Doorboeren werd een lastige zaak door de fysieke belemmeringen die de ziekte met zich meebracht. Tot 1988 met ups en downs de boerderij nog weten te verhuren. Onze oudste zoon heeft toen de boerderij overgenomen. Tot 1991, toen is hij met zijn vrouw geëmigreerd naar Nieuw-Zeeland. We hebben ze daar vijf keer opgezocht en daarbij veel van de wereld gezien. Daarna zijn we naar een aangepaste woning in Wieringerwerf gegaan. Daar hebben we tot 2016 gewoond. We hebben uitgerekend dat we 5 x de wereld zijn rondgegaan, met rolstoel. Ook hebben we het geluk gehad vier keer op een cruise-vakantie te zijn geweest. Inmiddels rij ik in mijn 7e booster en heb totaal 150.000 kilometer afgelegd.

In 2016 zijn we verhuisd naar een appartement in Lelypark. We genieten er volop. Veel rust en ruimte om ons heen. Af en toe terugkijkend op ons leven met de plussen en minnen die erbij horen. Ik
probeer nog dagelijks een rondje te rijden in de polder en ook erbuiten. Mijn booster heeft gelukkig een prima actieradius. Zo weet ik een mooie route via Anna Paulowna naar Schagen waar aan de Keins een kapelletje staat waar ik precies met mijn karretje door de deuren naar binnen kan rijden. Ik steek er altijd een aantal kaarsjes op…. Dan weer naar huis, naar de Wieringermeer. Het is een prachtomgeving om te wonen en doorheen te rijden. Er verandert de laatste jaren echter veel en snel.

Ondanks mijn beperkingen kom ik met mijn mobiele hulpmiddelen met veel mensen in contact en kan ik mijn ogen goed de kost geven. Ik denk dat veel Wieringermeerders mij wel eens voorbij hebben zien snellen. Wie weet kom ik binnenkort mensen tegen die dit verhaal hebben gelezen!”

De volgende hete aardappel gaat naar: Rens Bouthoorn