In de Wieringermeer, waar land en water elkaar altijd nabij zijn, leefde en werkte Jan Grooteman – een man die zijn leven in dienst stelde van de aarde én van de kunst.
Geboren in Wervershoof groeide hij op als zoon van het platteland. Jarenlang werkte hij als akkerbouwer: het land bewerken, oogsten, leven met de seizoenen. Pas rond zijn vijftigste volgde een opmerkelijke wending. Waar anderen toeleven naar rust, begon voor Jan juist een nieuw hoofdstuk. Hij zette de trekker stil en nam de beitel ter hand. Als autodidact ontdekte hij de beeldhouwkunst en ontwikkelde zich tot een schepper van abstracte vormen in hout, keramiek, brons, metaal en speksteen. (De tekst gaat verder onder de foto.)
Zijn kunst was niet schreeuwerig, maar verstild en krachtig – vaak geworteld in de poldergrond waar hij zijn leven lang aan verbonden bleef. Samen met zijn vrouw Erika richtte hij in 1998 Galerie en Beeldentuin “Op de Zeebodem” op in Slootdorp. De naam verwees naar de geschiedenis van de Wieringermeerpolder: het gebied dat ooit zee was, maar waar nieuwe creativiteit wortel kon schieten. In die galerie ontvingen Jan en Erika bezoekers, kunstenaars en nieuwsgierigen. Het werd een plek waar kunst en landschap elkaar ontmoetten.
Jan exposeerde zijn werk onder meer in de Cultuurschuur in Wieringerwerf, waar hij vaak werd geprezen als één van de bekendste kunstenaars van de Wieringermeer. Ook stelde hij zijn beeldentuin open voor bijzondere projecten, zoals de expositie “Over de rand: ode aan het verloren polderland”. Daarmee toonde hij zijn verbondenheid met de cultuur en de geschiedenis van zijn omgeving.
Tot op hoge leeftijd bleef Jan scheppen, met de handen die ooit de klei van de polder beroerden. Zijn kunstwerken blijven achter als tastbare herinneringen aan een man die midden in het leven stond en die de moed had om opnieuw te beginnen.
Met zijn overlijden verliest de Wieringermeer niet alleen een kunstenaar, maar ook een verbinder: iemand die liet zien dat schoonheid kan groeien, zelfs op de bodem van een vroegere zee. Zijn beelden blijven spreken – stil, krachtig en tijdloos – zoals hij zelf was.
