36. De Hete Aardappel – Rianne Noor
Dit keer in de Hete Aardappel: Rianne Noor
Rianne is genomineerd door Rosemarie Oldengarm. Rianne vertelt: “Ik heb Rosemarie leren kennen doordat onze jongens op de basisschool bij elkaar in de klas zaten. Er volgden veel speelafspraken, logeerpartijen en gezamenlijke ritjes naar de voetbal. Hieruit ontstond ook tussen ons als ouders een vriendschap.
Mijn moeder, Sjanie Hoogendoorn-Hotting, is in 1958 samen met haar ouders naar de Wieringermeer verhuisd, omdat opa z’n boerderij in Oostzaan kwijtraakte door de aanleg van de Coentunnel. Zij kwamen terecht op Zeugweg 4. Mijn vader komt oorspronkelijk uit Uitdam. In 1973 is hij als boerenknecht gaan werken bij de familie Leistra aan de Hoornseweg en later was hij werkzaam bij de Agrarische Bedrijfsverzorging. Na hun huwelijk in 1974 zijn zij op Zeugweg 2 gaan wonen. Hier ben ik opgegroeid als oudste dochter in een gezin met 3 zussen en een broer. Doordat ik ruim 3 weken te vroeg geboren ben was dat niet in de polder maar in Alkmaar in het ziekenhuis, waar ik later ook gewerkt heb.
Ik heb veel fijne herinneringen aan mijn jeugd op de boerderij. Zodra het kon speelden we buiten, ook samen met de neefjes en nichtjes die naast ons woonden. Mijn ouders waren heel gastvrij. Het was bij ons thuis altijd een zoete inval voor wat drinken, een maaltijd of een periode onderdak voor als iemand even een plek ergens anders nodig had. En dat terwijl het thuis niet altijd makkelijk was omdat mijn vader leed aan depressies. Later realiseer je je pas hoe bijzonder dat was. Hoe je daardoor gevormd bent en zie je welke dingen je daar zelf van overgenomen hebt. We hebben thuis geleerd om samen de schouders eronder te zetten, ook bij de taken die thuis gedaan moesten worden. Ik heb mijn vader veel geholpen bij verbouwingen aan het huis. Ik vond dat leuk om te doen en pluk nu nog de vruchten van wat ik toen geleerd heb.
We woonden op de helft tussen Kreileroord en Wieringerwerf. Na een bezoekje van Piet Verstraten aan mijn ouders met het verzoek om mij op de Korenschoof in te schrijven omdat ze in Kreileroord nieuwe leerlingen voor de school goed konden gebruiken heb ik dus mijn basisschooltijd daar doorgebracht. Door weer en wind op de fiets naar school. Op woensdagmiddag spelen met Ina Renkema die bij me in de klas zat of met een van m’n zussen.
Daarna volgde ik de HAVO op Wiringherlant. In de zomer bollen pellen bij familie Noor en werken op het land bij mijn oom. Na mijn diplomering wilde ik de opleiding operatieassistente gaan doen maar werd niet toegelaten op de opleiding omdat ik geen natuurkunde had gevolgd. Dus eerst een half jaartje in de orchideeënkassen van Huub van Kampen gewerkt. In maart ’93 gestart met de opleiding verpleegkunde in het toenmalige MCA in Alkmaar. Die opleiding was op mijn lijf geschreven. Ik heb er een hele leuke en leerzame tijd gehad, ook qua persoonlijke ontwikkeling.
In dezelfde tijd kreeg ik een relatie met mijn buurjongen Johannes Noor, met wie ik inmiddels alweer 28 jaar gelukkig getrouwd ben. Ik ben als verpleegkundige aan het werk gegaan op de afdeling maagdarmchirurgie/ traumatologie. In hetzelfde jaar zijn wij getrouwd en verhuisd naar Hillegom. Johannes was daar gaan werken bij Royal van Zanten, een exportbedrijf in bloembollen. Voor mij was de rit naar Alkmaar net zo ver als uit de polder, dus ik bleef in ’t MCA werken.
Na 2 jaar verhuisden we terug naar de Wieringermeer en gingen we wonen aan de Zeugweg op de boerderij waar Johannes is opgegroeid. Daar is in 2001 onze dochter Annelinde geboren. Toen zij een half jaar oud was kon ik een leuke baan op de behandelpoli krijgen. Een groot voordeel was dat ik geen wisselende diensten meer had. In 2003 is Jarno geboren. In het voorjaar van 2004 ben ik gestopt met werken: Johannes was veel op reis voor zijn werk en de zorg voor ons gezin en een baan ernaast was niet te combineren. In 2005 werd onze jongste zoon Winand geboren. Op de basisschool van de kinderen ben ik actief geweest in de ouderwerkgroep. In die tijd was mijn schoonvader nog werkzaam als contractteler van tulpen en er was om huis en op ‘t bedrijf nog voldoende te doen.
In 2007 hebben we ons aangemeld als crisispleeggezin bij Parlan. In de loop van de jaren hebben we zo verschillende jonge (en oudere) kinderen tijdelijk in ons gezin opgenomen. Dit tot de situatie thuis weer op orde was of er een plaats was in een gezin waar ze konden blijven wonen. De keuze voor crisispleegzorg was een bewuste omdat Johannes heel veel weg was voor zijn werk en we na een plaatsing ook onze beschikbaarheid even op pauze konden zetten. Zo zorgden we ervoor dat er voldoende energie, aandacht en liefde voor iedereen was tijdens een plaatsing.
In 2013 kregen we onze huidige pleegzoon Dévano als baby van 11 weken oud in ons gezin. Vanaf de plaatsing wisten we dat hij een beperking zou hebben. De plaatsing zou ook kortdurend zijn; maar na een aantal weken hebben we als gezin besloten dat hij bij ons kon blijven, als hij niet terug naar zijn ouders zou kunnen. Inmiddels is hij al ruim 12 jaar onderdeel van ons gezin, hij heeft een ernstig meervoudige beperking, zit in een rolstoel, kan niet praten en heeft eigenlijk overal zorg bij nodig. Ondanks dat is hij meestal goedgehumeurd en kan hij op zijn eigen manier ons van alles duidelijk maken. Voor en door hem is er heel veel veranderd bij ons in huis. Onze woning is aangepast met een slaap- en badkamer beneden. We hebben een arsenaal aan hulpmiddelen om het leven voor hem en ons leuker en makkelijker te maken. Gelukkig beschikken we over veel ruimte. Rondom Dévano is een hele groep specialisten, hulpverleners en instanties waardoor ik de rol van manager/zorg coördinator erbij heb gekregen. Hiermee is mijn week meer dan gevuld. We worden gelukkig ondersteund door een aantal lieve zorgverleners thuis. Hierdoor krijgen wij wat tijd om andere dingen te doen. Eén van hen gaat ook met hem naar Special Gym van Advendo, helemaal super dat dat in onze polder georganiseerd wordt! Hiernaast besteed ik graag tijd aan mijn gezin, familie en vrienden. De geschiedenis herhaalt zich: ook bij ons is het altijd een zoete inval, vooral in het weekend, ik geniet van die gezelligheid! Door pleegzorg en de zorg voor Dévano heb ik geleerd dat het belangrijk is om te genieten en dan vooral van de kleine dingen die zo gewoon lijken. Gezondheid en liefde als gezin met en voor elkaar zijn de grootste dingen. Ik ben trots op ons gezin en dankbaar voor alles wat wij met elkaar meemaken”.
