34. De Hete Aardappel – Tineke Kaag

Tineke was best wel verrast toen bleek dat haar voorganger, Jeroen van Heerwaarden, haar had genomineerd voor deze rubriek. Meestal wordt de nieuwe hoofdpersoon eerst gepolst. Tineke vernam het echter pas toen het blad werd bezorgd en buren haar erover aanspraken of ze al begonnen was met schrijven… Omdat ze het toch ook wel een soort eer vond heeft Tineke de pen ter hand genomen. Hier het resultaat:

“Ik ben geboren in1961 te Bakhuizen, Gaasterland, onder de naam Tineke van der Werf. Op dat moment was ik de jongste van het gezin met drie zussen en een broer. Eerlijk gezegd weet ik van de Bakhuizen – periode niet zoveel. Alleen dat mijn beste vriendje Wim Postma heette. Ik was drie jaar toen het gezin van der Werf naar Kreileroord verhuisde. Vader had namelijk een baan als broodventer bij bakker Buwalda gekregen. Daar werd ik vier, en dus naar de kleuterschool. Dat was nog wel een dingetje want tot die tijd had ik alleen nog maar Fries gesproken.

Gelukkig had ik juffrouw Maaike de Boer als juf. Zij was ook Fries van komaf, zoals bijna half Kreileroord toendertijd. En zoals alle kinderen pikte ik het Hollands vrij snel op. We waren net een beetje gesetteld toen we alweer verhuisden, van de Korenstraat naar de Klaverstraat.

De familie Kistemaker (de S.R.V.man) vertrok naar Wieringerwerf. Mijn vader en moeder gingen de S.R.V.- winkel runnen. Mijn moeder de winkel en mijn vader langs de boerderijen en het kamp om te venten. Later kwam er zelfs nog een S.R.V. wagen.

De kinderen werden natuurlijk ook altijd ingezet. De oudsten hielpen met het huishouden en de winkel en mijn broer en ik flessen opruimen en ik liep de folders. Later kwam daar ook nog de oppas van een zusje bij. Ik was 8 jaar en werd op een morgen wakker gemaakt door Rink, mijn oudste zus: ‘je hebt een zusje’! Nooit geweten dat mijn moeder zwanger was en mijn reactie was dan ook: ‘ik wil geen zusje, ik wil een broertje’! Daar had Dr. Busé een hele goede oplossing voor. Zij hadden net hun derde zoon, dus hij wilde wel ruilen. Nou, toen ben ik toch maar snel bij mijn zusje gaan kijken. Het is goed gekomen hoor, ik was super blij met haar.

Op zondagen gingen we op familiebezoek naar Friesland. ‘s Zomers werd dat gecombineerd met zwemmen in Oudemirdum. Mijn vader had dan ‘s morgens de Boontjes al gedopt en mijn moeder de avond er voor het draadjesvlees gemaakt. Het  fornuis ging mee in de auto. Achter het windscherm werd er gewoon warm eten gekookt, wat een heerlijke tijd.

Ik was echt een buitenkind en speelde eigenlijk het liefst met jongens. Voetballen en hutten bouwen waren mijn favoriete bezigheden. Kreileroord was een heel hecht dorp. Als er een feest was of een toneelvoorstelling dan liep het hele dorp uit en als kind mocht je mee. Dan zag je je vader en moeder samen dansen, dat vond je bijzonder. Mijn lagere schoolperiode begon bij juf Oldekamp gevolgd door meester van der Meer. De lagere school ging vrij makkelijk. Later op de Juliana Mavo moest ik er iets harder aan trekken en huiswerk maken stond niet bovenaan mijn lijstje. Ik vond voetballen veel belangrijker. Vanaf mijn twaalfde bij Flevo met Ingrid Kooi, Els Althuizius en Marjoke de Bakker om er maar een paar te noemen. Mijn eerste trainer was meneer Pastoor, daarna Geert Crans. Als je bij Geert afbelde voor een training, bijvoorbeeld als het regende (ik moest op de fiets van Kreileroord naar Middenmeer) dan zei Geert: ‘ik kom je wel halen’. De laatste paar jaar dat ik voetbalde was Wil van Wieringen onze trainer. Ik heb er een prachtige tijd gehad met o.a. een internationaal toernooi in Lichtenvoorde. Met zijn allen slapen in een hooischuur. En vanaf mijn 16e op zaterdagavond te stappen, dit kwam het voetbal niet altijd ten goede. Mijn vriendin Gretha had haar rijbewijs gehaald en vroeg of ik eens mee ging te stappen. Met haar en Rika naar Blue Star, een onwijs goede band uit west Friesland. Later kwamen Marian en Ina erbij. Sindsdien iedere week uit met zijn vijven. Naar Blue star of Canyon uit Volendam, een prachtige tijd. Nu bijna 50 jaar verder zijn we nog steeds vriendinnen en doen nog steeds leuke dingen samen, zoals weekendjes weg.

Ik heb tot mijn 21ste gevoetbald. Op een zaterdagavond, bij van Rooijen, een bar in Wervershoof, werd alles anders. Mijn oog viel op een best wel leuke jongen, maar toen babbelde ik nog niet zo gemakkelijk als nu en hij vertrok. Ik dacht, die zie ik nooit meer. Maar, niets is minder waar. Een week later in de Mariannebar, wie zie ik daar? Diezelfde jongen, zijn naam, Hans Kaag. We raakten aan de praat en dat doen we tot op dit moment af en toe nog, nu bijna 43 jaar later. Even leek er een kink in de kabel te komen. Hans had namelijk plannen om Nederland te verlaten en naar Portugal te vertrekken. Potverdorie, dacht ik, wat nu? We zouden uit blijven gaan tot hij vertrok, en dan maar brieven schrijven. Mijn toenmalige baas, Johan Slijkerman uit Heerhugowaard, zei: ‘Als je hem echt leuk vindt moet je met hem mee gaan en als ik binnen een jaar terug was, kon ik zo weer komen werken’. En zo gebeurde het. Na een verkeringstijd van 3 maanden, met Kerst nog even verloofd, ben ik met Hans, zijn zus en zwager en hun twee kinderen naar Portugal vertrokken. Er werd snel een noodwoning gebouwd. Hans ging werken bij aan aannemer om de Portugese kneepjes van het vak te leren zodat hij later zelf een aannemersbedrijf zou kunnen beginnen met zijn zwager. Regelmatig moest ik mee op klus om o.a. verf en betonemmers door te geven. Ook vrachtwagens met stenen lossen, best zwaar. De eerste tien maanden hadden we geen elektriciteit. Dat is met zes mensen best veel met de hand wassen, een halve dagtaak. Je wordt wel heel vindingrijk. We hadden drie jaar geen telefoon. Alles ging per brief én die waren soms wel drie weken onderweg. Zo ook in de tijd dat mijn vader overleed. Daar is denk ik het zaadje geplant van heimwee (zo zou later blijken). Daarna zijn onze jongens geboren, Ruud en Nico. En dan is 2.600 km. best ver weg. Na acht jaar zijn we teruggekeerd in Nederland. Naar Slootdorp, dat had zus Lydia geregeld. Het eerste jaar op de Brink gewoond en nu al 33 jaar op de Pastoor Braakstraat.

Terug in Slootdorp, het verenigingsleven opgezocht, o.a bij toneelvereniging Lely. Hier kreeg ik mijn eerste rol, in een kinderstuk. Ik speelde Hipje. Het was een rol van wel 6 regels en ik vergat er ook nog 1. Daarna volgden er heel veel kleine rollen en zoetjesaan ook grotere. Altijd met veel plezier gedaan. Ook heb ik lang gezaalvoetbald en ging ik tennissen, wat ik nu nog steeds mag doen. Bij de voetbal van de jongens ben ik ook nog jaren begeleider geweest en gaf  trainingen met Jan Schouten en Gerrit Herder. Later ook nog verschillende meidenteams getraind, ook samen met Wilco en Hein, alles bij C.V.W.

Ook diverse baantjes gehad, maar nu al bijna 25 jaar bij John Elfring. Daar hebben we een gezellig clubje collega’s. Je hoopt natuurlijk altijd op meer klandizie maar daar stoeien alle kleine dorpen mee. Gelukkig hebben we hele trouwe, vaste klanten. Maar, wip gerust eens binnen, vinden we gezellig! Momenteel doe ik i.p.v. toneel een beetje zingen, met af en toe een sketchje, samen met Marcel, Jan en Gonda. We noemen onszelf Los Zand. Onze jongens zijn inmiddels uitgevlogen. Ruud met Nanda en onze heerlijke kleinkinderen Abel en Tobias wonen in Medemblik. Nico en Eefje zijn in Haarlem neergestreken. Ik zou nog uren door kunnen schrijven, vooral over Portugal.

Vervolg De Hete Aardappel: Tineke Kaag in Portugal

Tineke vertelt: “zoals vermeld in het Meerpeen Magazine, vertrok ik, na een verkeringsperiode van wel 3 maanden, met mijn vriend Hans Kaag, zijn zus en zwager en hun 2 kinderen (3 en 6 jaar), naar De Algarve in Portugal. Ik was toentertijd 21 jaar oud. We vertrokken met zijn zessen, in een Peugeot J7. Alleen voor de eerste dagen kleding mee, want de spullen waren al eerder verscheept, door een bedrijf uit Hoorn, en die zouden ongeveer gelijk met ons in de Algarve aankomen. De eerste 4 weken konden we in het huis van kennissen wonen, in Vale de Lobo. In die vier weken hebben Hans en Leo een huisje gebouwd, op de grond die ze eerder dat jaar gekocht hadden, een huisje, van 10 bij 5 meter, 3 slaapkamers van 2.5 m,een keuken van 2.5m, een kamer van 5 bij 5 en daar trokken we na 4 weken in. Maar de container was nog steeds niet gearriveerd, dat heeft nog 2 maanden geduurd. Hij stond bij de douane in Lissabon, en als we 2000 gulden betaalden, dat heette inklaringskosten, dan kwam ie naar de Algarve. Dus dat fijne bedrijf in Hoorn benaderd, maar die deden niets. Was ons probleem. Wat doe je dan, toch maar betalen. Al ons bezit (wat niet veel was) dat zat erin. Een week na de betaling kwamen we s ’middags thuis. Stond de container op het erf, er zat nog een zegel op, je mocht hem pas openen in het bijzijn van de Douane, daar hebben wij niet op gewacht. En gelukkig ook geen problemen meegekregen. Inmiddels waren de mannen iedere dag aan het werk bij een aannemer, Alfredo genaamd, om de kneepjes van de Portugese bouwstijl te leren. Hans zijn eerste klus was 60 Kapstokhaken ophangen bij een voetbalvereniging. Niet helemaal wat ie in gedachten had. We hebben er zelf wel veel om gelachen later. Na ook verschillende bouwprojecten meegedraaid te hebben, hebben ze zich ingeschreven bij de Portugese K.V.K. Mijn schoonzus en ik waren in die tijd het huisje aan het opknappen, van binnen moest alles nog gestuukt en geverfd. We hadden de eerste 10 maanden geen elektriciteit, en met zes mensen in huis, best wel veel kleding om te wassen. Dus we hebben een Pia gekocht, dat is zo’n betonnen was bak met wasbord. Zo deden we het wassen met de hand, dat was bijna een halve dagtaak. Portugal werd steeds warmer, en om onze vleeswaren goed te houden, gingen we om de dag naar de stad, om op de vismarkt grote blokken ijs te kopen. Die legden we dan in de koelkast (die hadden we wel, zo ook de wasmachine, maar ja zonder stroom!!!!!!!) dan konden we de vleeswaren en zuivel goed houden. Het duurde ongeveer 2 dagen voor het ijs helemaal gesmolten was, en dan haalden we weer nieuwe. Intussen hebben de mannen, een Cisterna (waterbak) gemetseld. Twee plateaus hoger als ons huisje, een slang aangelegd naar ons huisje toe, dat gaf dan net genoeg druk om water uit de kraan te laten komen. Toen we dat hadden, hebben ze een douche aan ons huis gebouwd. Wel water, geen warm water. Tot die tijd ons beholpen met een washandje bij het aanrecht. Onze buurman, die wij voor het gemak boer Harms noemden, die bracht om de paar dagen water, met zijn trekkertje met een tank. Hij had nl een Bore hole, dus konden water van hem kopen. Toen we weer wat gespaard hadden, hebben we iemand laten komen om te kijken of wij ook naar water konden boren. Dat was best bijzonder, er kwam een man met een wichelroede, en heeft het terrein afgezocht naar “water” af en toe bewoog de roede, maar volgens hem niet genoeg om te boren. Maar, op een gegeven moment sloeg de roede bijna uit zijn handen, Ik begon te lachen, ik dacht nl. dat ie me voor de gek hield, Toen gaf hij me de roede in de hand, vertelde waar ik moest lopen, en verdomd, die roede begon te bewegen. Heel bijzonder. Hij nam hem weer over, liep een paar keer “heen en weer” en legde grote keien neer waar het het hevigst was, en dat was de plek waar geboord moest worden. Na een paar dagen kwam er een onwijs grote machine en die begon te boren, daar waar de keien lagen. Onwijs veel stof in allerlei kleuren. Alle bodemlagen, kwamen in stof naar boven. Heel bijzonder, om al die verschillende kleuren te zien. Tot op een gegeven moment er water mee kwam, toen zaten ze op 150 meter diepte, ze hebben uiteindelijk geboord tot 180 meter. Volgens hun was dat voldoende. Dus een pomp laten zakken, en tot op de dag van vandaag, geeft ie nog steeds water. Heel bijzonder om dat mee te maken. Inmiddels woonden we er 10 maanden en kregen bericht dat er nieuwe stroomkabels waren gelegd naar ons gebied, en dus ook naar ons huis gelegd konden worden. Dat maakte het feest compleet en stroom, en water, dus ook genoeg druk om met warm water te douchen. En een koelkast die werkt en een wasmachine, je hoefde het alleen nog maar aan de lijn te hangen. Ik voelde me dan wel eens schuldig, als de buurvrouw, die 12 kinderen had, op een grote steen de was stond uit te slaan, en soms liep ze 2 km. Naar de rivier, met een grote mand op haar hoofd, om daar te wassen, en dan met al die natte was terug. Dag in dag uit.

De elektra was aangesloten, dat maakt het leven een stuk makkelijker, Hans en Leo, hadden inmiddels hun eerste grote klus, in Carvoeiro. Het huis van een Duitser, in het weekend mochten wij gebruik maken van zijn zwembad. En dat deden we dan ook graag. Daarna volgden er rap andere klussen, meestal voor Engelsen, oude boerderijtjes weer opknappen. In oktober kwam zus Rink met haar buurvrouw Marjan bij ons op bezoek. Maar ook de regenperiode diende zich aan, en wat bleek? Ons dak was zo lek als een zeef. De meiden dreven bijna de deur uit, er lagen namelijk golfplaten op het dak maar de aanhechting zat verkeerd. Dus, s ’nachts de mannen in hun onderbroekje het dak op, om een zeil over het dak te spannen. Nu was het wachten tot de regenperiode voorbij was, zodat het dak eraf kon, om hem dan, op de goede manier te leggen. Inmiddels was er bijna een jaar voorbij en hadden we de afgelopen maanden, kennissen en vrienden gekregen. Bouke, een Nederlander, die een relatie had met Manuel, een Portugees. Zij zouden onze eerste Oud en Nieuw bij ons vieren. S ’middags kwamen we erachter dat de “buurt” s’avonds, aan de deur zou komen zingen. Dat was een Portugees gebruik, je moest ze binnenlaten, en iets uit de regio, of in ons geval iets Hollands aanbieden. We hadden geen idee hoeveel mensen, Maar volgens Manuel moesten we op een man of 20 rekenen, we bedachten dat kroketten wel typisch Nederlands waren, dus een grote pan ragout gemaakt, en kroketten gerold. Rond half 12 stond er een grote groep te zingen, dus binnengelaten en kroketten aangeboden. Om even voor twaalf werden we uitgenodigd om met hun mee te gaan naar onze buurman ,”boer Harms ”, die had jonge wijn gemaakt. Daar proosten we mee op het nieuwe jaar, je hoopt dan op een chipje bij de borrel, maar er lag alleen een hele schaal kleine slakken in hun huisje, die moest je met een naald eruit halen. Ik heb het geprobeerd te eten, dat was geen succes, maar wel een hele bijzondere ervaring. En dan is er zomaar een jaar voorbij, Af en toe moest je je melden bij de vreemdelingenpolitie, of dingen regelen bij het Consulaat in Faro. De kinderen van mijn schoonzus gingen inmiddels een jaar naar school. En pikten het Portugees heel snel op, dus soms namen we ze mee als tolk als we er zelf niet uitkwamen. Het contact met Nederland was door brieven schrijven, die waren toen 3 weken onderweg. Dus soms had je het antwoord, als ze gelijk terugschreven, zes weken later. Toen wisten we nog niet dat de telefoonaansluiting drie jaar zou duren. Op een zaterdagochtend hoorden we vreselijk gegil bij de buren, Toen we gingen kijken, kwam de buurvrouw, die we Miep Kraak noemden, omdat ze altijd aan de was was. Ze zei dat haar man het varken geslacht had en ze nodigde ons uit, samen met de anderen in de buurt om te komen Barbecueën. Wij denken dan, lekker stukje vlees, Dat was, helaas niet het geval, het was vooral bot, waar je nog wat af kon kluiven. De buurvrouw kwam met een bordje soep, en bood me dat aan, Ik heb het heerlijk opgelepeld. Ik vroeg haar wat er allemaal inzat, het was een rood soepje, dus ik zeg, en tomatenpuree? Ze kijkt me aan en lacht haar ene tand bloot, nee zegt ze, ik zeg hoe komt het dan zo rood, dat was het bloed van het varken en of ik nog wat wilde. Toen heb ik toch heel beleefd bedankt. Er wordt niets weggegooid, ze gebruiken echt alles. Inmiddels begon het bedrijf te groeien, en werd er personeel aangenomen, waaronder de oudste zoon van de buurvrouw, Louis. Hij kon niet lezen of schrijven, was wel een goede werker. Alleen, als ie zijn loon kreeg, dan ging ie naar de kroeg aan de overkant. Met als gevolg, dat zijn vriendin waar ie twee kinderen mee had, op woensdag al bij mij voor de deur stond, om een voorschot op zijn loon te vragen. Dan zie je die kleine kindjes, dus je geeft wat, want ik vond het zielig. Maar ze kwam steeds vaker, dus moesten we daar mee stoppen. Want als er geld was, dan kwam ie op maandag gewoon niet opdagen op het werk. Toch een iets andere mentaliteit dan dat wij gewend waren, best lastig. Maar ook daar konden we weer mee omgaan, en zo verstrijkt de tijd. Na twee jaar, een vakantie gepland, met Kerst, met zijn allen naar Nederland. Familiebezoek, en misschien is het een idee, om dan te trouwen als we dan toch daar zijn (hoe romantisch haha). Zus Rink ingeschakeld, die had toen nog de SRV-winkel van mijn ouders, zij regelde het Dorpshuis in Kreileroord en wat kennissen die in de bediening wilden helpen, alle drank en eten kwam via Rink. En de dag na Kerst konden we ook in het gemeentehuis terecht, dus snel schriftelijk in ondertrouw gegaan en een low budget bruiloft gehad, maar een prachtige, mistige, dag gehad. En heel mooi, dat je op die dag iedereen die je lief is te zien krijgt. Dan reis je drie januari weer naar huis, omdat er weer gewerkt moet worden, Inmiddels waren mijn ouders plannen aan het maken, om voor het eerst bij ons te komen, daar keek ik heel erg naar uit. Op een gegeven moment een brief, (nog steeds geen telefoon) dat ze 9 september een vlucht hadden geboekt, iets om naar uit te kijken. Maar toen in augustus weer een brief, mijn vader had longkanker, en de artsen vonden het beter als ie eerst ging opereren, en daarna naar Portugal, dus de vlucht geannuleerd. Ze wilden dat ik naar Nederland kwam, er zat namelijk een risico aan de operatie. Vader had 50% kans om erdoor te komen, lang verhaal kort, ik zat negen September zelf in het vliegtuig naar Nederland, Hans moest werken, anders geen inkomen. De operatie leek goed te zijn gegaan maar na een paar dagen blies ie zichzelf op als het ware. Hij moest weer geopereerd, er zat nl. een gaatje in zijn long waardoor er lucht vrijkwam. Dus een tweede operatie. Uiteindelijk ben ik vijf weken in Nederland geweest. Toen leek het goed te gaan. Dus afscheid genomen en terug naar Hans op maandag. Vrijdags, bij de buren aan de overkant, gebeld naar mijn zus, Kreeg steeds geen gehoor. Zij had de winkel, dus gek dat ze niet opnamen. S ’avonds om zeven uur weer geprobeerd, zwager Nico nam op, wist alleen dat ze naar het ziekenhuis waren, maar zei als je om 11 uur belt dan weet ik meer. Mijn buren gingen met de kippen op stok, dus gevraagd of ik om half elf mocht bellen, De buurvrouw, Maria, zou wakker blijven. Toen wist Nico dat er complicaties waren, en dat het er niet goed uitzag. Dan is 2.600 km erg ver. En geen telefoon best lastig. Afgesproken met Jozef en Maria, de overburen, als mijn familie belt, zeggen ze Hollanda, Hollanda, dan halen ze mij, en een kwartier later bellen ze dan weer en neem ik op. De familie spreekt geen Portugees, en Jozef en Maria geen Engels. Maandag, einde ochtend, komt Jozef ,80 jaar, aanrennen Hollanda , Hollanda. Hij stond bij me binnen, ik ren langs hem heen om naar hun huis te gaan. En dan wachten, tot het kwartier om is, dan duurt een kwartier heel erg lang, De telefoon gaat, en Maria steekt haar hoofd om de deur en zegt, pak hem maar, en dan word je verteld dat je vader is overleden, een week nadat je thuis bent gekomen. Mijn moeder wilde graag dat ik voor de uitvaart wel weer naar Nederland kwam. Maar hoe kom je zo snel aan een ticket? Hans was aan het werk in de buurt van Albufeira, daar heen gereden, met Hans naar een man gegaan, waarvan wij wisten dat ie in “illegale “tickets deed. Dan reis je op de naam van iemand anders, dat zou nu echt niet meer kunnen, maar s ‘avonds zat ik in het vliegtuig naar Nederland, op tijd voor de uitvaart. De andere week maandags weer terug naar Hans. Ik denk wel dat dat het zaadje van heimwee heeft geplant, zou later blijken. En dan pak je de draad van het leven weer op, inmiddels 25 jaar oud. Er wordt druk gebouwd, in de avonduren, en weekenden aan het huis van Hans zijn zus en zwager regelmatig vrachtwagens die spullen komen leveren en helpen lossen. De mannen zijn overdag gewoon te werk. Ook hadden we olijfbomen en Johannes broodbomen op ons land, de olijven, en alfarobe’s sloegen we met stokken uit de boom, de olijven brachten we naar de olijfolie fabriek. Daar kregen we een vijf liter kruik olie voor terug. De Alfarobe’s werden opgehaald, van de pitten die daarin zitten, maken ze een medicijn tegen buikkramp bij baby’s, is ons verteld. De rest is varkensvoer. Een half jaar na het overlijden van mijn vader, kwam mijn moeder voor het eerst naar Portugal, samen met een vriendin, Mia, die ook weduwe was geworden. Overdag ging ik met de dames op stap, kon ik ook toeristje spelen. In het weekend ging Hans ook mee. Mijn moeder vond maar dat we primitief leefden, we hadden idd. weinig luxe, maar als je er zelf in zit, heb je daar geen erg in. Mijn schoonzus en zwager zijn intussen in het nieuwe huis gaan wonen. Dus eindelijk, na bijna drie jaar wonen we “echt” samen. Wat een zaligheid. Eindelijk baas in eigen huis. Niet lang daarna, ja hoor, zwanger, gelukkig is inmiddels ook de telefoonaansluiting gerealiseerd, dus eerst met Nederland bellen. Toen vond mijn moeder het leuk om met mijn zusje Enny en Hanny Munster met haar zus te komen. Hanny en haar zus verbleven in een appartement, en af en toe deden we samen dingen. Mijn moeder heeft in die week positiekleding voor me genaaid, En we hebben samen stofjes gekocht voor de babykamer. Allemaal heel simpel, maar wel leuk. Ook kreeg ik die week een echo en omdat Hans geen tijd had, ging mijn moeder mee, (anders had Hans tijd gemaakt hoor). Mijn moeder vond het heel bijzonder, zij had dat nog nooit meegemaakt. Toen we thuis kwamen zaten Hanny en haar zus op ons te wachten op ons terras. Mijn moeder heeft ze uitgebreid verteld wat er op de echo-foto’s te zien was. Op 3 September is Ruud geboren in het ziekenhuis van Faro. Hans werd vriendelijk, doch dringend verzocht beneden te wachten. Ik zei dat ie mee moest, maar volgens die zuster liepen mannen alleen maar in de weg. Dat vind ik tot op de dag van vandaag nog steeds jammer. Toen Ruud geboren is werd Hans gehaald. Ruud was inmiddels aangekleed. Dat is het moment, dat Hans voor het eerst zijn zoon zag. Je verblijft 5 dagen in het ziekenhuis, daarna mag je het zelf doen. Mijn zus Sjouk was kraamhulp geweest, die heeft een ticket geboekt, op 3 september, dus toen ik 3 dagen thuis was, kwam de “kraamhulp”. Die heeft me echt een week verwend. Sjouk was net een paar dagen weg, toen zei ik tegen Hans “ik hoor mijn moeder en Lydia”, dat kan niet zegt ie, daarna hoor ik het weer, dus loop naar de deur, en ja hoor, daar staan mijn moeder en Lydia, tranen natuurlijk, en Lydia foto’s maken. Wat een blijdschap, ze zijn twee weken gebleven, Lydia zou de foto’ s ontwikkelen, wat blijkt? Er zit geen rolletje in. Daar kunnen we nu nog om lachen. Maar ook dan gaat het gewone leven weer door, dus ook weer werken. Ruud gaat dan naar de overbuurvrouw, inmiddels is de dochter (Sesaltina) van Maria bij hun komen wonen, zij past op Ruud. Haar zoon Horacio (18 jaar) komt af en toe bij ons op visite, spreekt goed Engels, dus vindt het leuk dat bij te houden, en wij vinden het leuk als hij langskomt. Op een morgen start mijn auto niet dus ik naar de overkant, maar bij Sesaltina is alles op slot, vreemd, denk ik nog. s‘ Middags hoor ik van de andere buurvrouw, dat de avond ervoor, Horacio langs de weg liep en door een dronken automobilist, van de weg is gereden, s ’Ochtends door een voorbijganger gevonden, hij had het niet overleefd, dat was een heftige periode. Voor de uitvaart verzamelen bij het ziekenhuis, daar komt een kist naar buiten, dus ik sluit aan, en denk nog, wat weinig bekenden. Voor we de bocht omgaan, kijk ik toevallig achterom, en zie daar nog een kist, ik dacht, even wat langzamer lopen, en ja hoor, deze mensen kende ik, dus bijna aangesloten bij de begrafenis…… zo later bleek van een vreemde (voor mij) oude man. De kist van Horacio, ging in de muur, Dat vond ik best een dingetje, je hoorde echt, een boel gebonk. Ik keek eens om me heen, maar de Portugezen verblikten of verbloosden er niet van. Maar ook daarna, gaat alles gewoon door, Het bedrijf krijgt steeds meer klussen, waaronder ook nieuwbouw, en zwembaden. Dus inmiddels 10 man personeel. Zwembaden bouwen gaat niet zomaar, probeer in Portugal maar eens een gat te graven, dus daar kwamen specialisten voor, die met dynamiet konden werken. Ook wel weer heel bijzonder om mee te maken. Wij vrouwen werden af en toe ingehuurd om bij Engelsen die naar Engeland op vakantie waren, het zwembad schoon te maken. Ruud is bijna anderhalf, als blijkt dat we zwanger zijn van de tweede. Nico is geboren op 28 augustus, een hittegolf.  Overdag tussen de 38 en 42 graden dus het ziekenhuis kampte met een kakkerlakken plaag. Het begon al dat Hans niet mee mocht, uiteindelijk kwam er een jonge dokter aan bed, die beloofde Hans te halen, maar het ging allemaal wel snel, dus hij kon nog net de laatste perswee meemaken. Maar verder gelukkig alles weer goed gegaan. Hans ging naar huis, ik zeg neem even broodjes mee voor de volgende ochtend, als je weer komt. Dat deed ie, gewikkeld in aluminiumfolie. s’ Nachts word ik wakker, een gekraak, het leek uit mijn nachtkastje te komen, ik kijk, schieten allemaal kakkerlakken uit mijn broodje vandaan. Ze liepen zelfs over de rand van Nico’s bedje, ik heb gejankt ik vond het zooooo vies, Toen Hans de andere dag kwam zei ik dat ik naar huis wilde. Als ie me niet meenam, dan ging ik terug naar mijn moeder zei ik. Dus Hans op zoek naar de leiding van het ziekenhuis, hij moest een papier tekenen, dat als er complicaties waren, dat het ziekenhuis niet verantwoordelijk was. Ik zei dat risico neem ik. Ik wilde daar weg, in de eetzaal schoot er al een kakkerlak onder mijn bord vandaan. Toen was ik klaar met eten. Vanaf dat moment, kreeg ik steeds meer, onverklaarbare, kwaaltjes. Tot ik bij een dokter kwam, die het een naam gaf, hij zei you are home sick, oftewel je hebt heimwee. Dan ga je allemaal dingen op een rijtje zetten, er thuis met Hans over praten en word alles heel duidelijk. Dan ga je stappen ondernemen, Hans zei gelukkig, dan gaan we terug. Mijn zus Lydia gevraagd een huis voor ons te zoeken. Met onze zwager afgesproken dat Hans alle lopende klussen afmaakt. Uiteindelijk heeft Lydia ja gezegd, op een huis op de Brink in Slootdorp. 1 oktober zat ik met 2 kinderen in het vliegtuig, een paar dagen bij mijn moeder in huis, om het huis schoon te maken, en zo snel mogelijk met de jongens erin. Onze meubels waren inmiddels gearriveerd, dus we konden wonen, Hans volgde in december, dus Kerst met zijn viertjes gevierd. Ik had contact gezocht met Jaap kluft, die zocht een zelfstandige loodgieter. En zo zijn we in Slootdorp beland, waar we, gelukkig, nooit spijt van gehad hebben, Maar ook Portugal had ik voor geen goud willen missen, het heeft ons gevormd tot wie we nu zijn.

En dan mag ik ook iemand nomineren. Het is een dame die ik heel erg bewonder. Gewoon om wat ze doet: Rosemarie Oldengarm”.

Deze slideshow vereist JavaScript.